บุดดา มงคลทอง

วันเสาร์ ที่ ๕ มกราคม พ.ศ. ๒๔๓๗ ในแผ่นดินรัชกาลที่ ๕

บ้านหนองเต่า ตำบลพุคา อำเภอโคกสำโรง จังหวัดลพบุรี

นายน้อย และนางอึ่ง อาชีพทำนา

มีพี่น้อง ๗ คน

อายุ ๒๘ ปี ๒๔๖๕ ที่วัดเนินยาว ตำบลโพนทอง อำเภอบ้านหมี่ ลพบุรี โดยพระครูธรรมขันธสุนทร (ม.ร.ว.

เอี่ยม) เป็นพระอุปัชฌาย์ ได้ฉายา ถาวโรภิกขุ

ท่านมีความพิเศษต่างจากคนอื่น คือสามารถระลึกชาติได้ตั้งแต่เด็ก รู้ว่าบิดานั้นเคยเป็นพี่ชายของท่านในชาติก่อน

ในวัยเด็กไม่ได้เรียนหนังสือ เพราะในระแวกบ้านไม่มีโรงเรียน โตขึ้นจึงช่วยบิดามารดาทำนา เมื่ออายุ ๒๑ ปี ถูกเกณฑ์ไปเป็นทหารสังกัดกองทัพบก ที่ศูนย์การทหารปืนใหญ่ลพบุรี มีโอกาสได้เรียนอ่านเขียนหนังสือที่นั่น เมื่อพ้นทหารในปีต่อมา ยังต้องอยู่ช่วยทางบ้าน ทำนาอีก ๖ ปี จึงได้บวชสมความตั้งใจ
ระหว่างจำพรรษาที่วัดเนินยาว พยายามตัดความอยากได้อยากมีอยากเป็นพร้อมกับปฏิบัติธรรมจนชำนาญ พอออกพรรษาก็ออกธุดงค์ไปถึงหนองคายโดยไม่มีมุ้งไม่มีกลด พรรษาที่สองธุดงค์ไปในป่าดงทึบจังหวังเพชรบูรณ์ ข้ามไปฝั่งลาว ได้พบโครงกระดูกของท่านที่ถูกฝังไว้ในชาติก่อน ในพรรษาต่อมาเดินทางข้ามไปเวียงจันทร์ ได้พบวัดที่ท่านเคยเป็นเจ้าอาวาสติดต่อกันถึงสามชาติ หลังออกพรรษาได้ออกธุดงค์บริเวณเทือกเขาภูพาน ได้พบ หลวงปู่สงฆ์ พรหมสระ ซึ่งระลึกได้ว่า เคยเป็นบิดาของท่านเมื่อชาติก่อน
หลวงปู่บุดดา และหลวงปู่สงฆ์ได้ธุดงค์ด้วยกันมาจนถึงถ้ำภูคา ตำบลหัวหวาย ตำบลตาคลี จังหวัดนครสวรรค์ ซึ่งเป็นที่สงบเหมาะแก่การปฏิบัติธรรม แล้วท่านทั้งสองก็บรรลุธรรม ที่ถ้ำภูคาในปีนั้นเอง
ในปี ๒๔๗๖ พรรษาที่ ๑๐ ญาติโยมได้นิมนต์ท่านจำพรรษาที่วัดราชาธิวาส กรุงเทพฯ และในพรรษาต่อ ๆมาก็ได้ไปจำพรรษาอีกหลายแห่งในหลายจังหวัด ทำให้ได้พบและสนทนาธรรมกับพระอริยสงฆ์ที่โด่งดังอีกหลายท่าน จนในปี ๒๕๒๒ หลวงปู่เย็น ทานรโต เจ้าอาวาสวัดกลางชูศรีเจริญสุข สิงห์บุรี ได้นิมนต์ท่านปำพรรษาที่วัด นั้นเป็นต้นมา หลวงปู่ บุดดาได้ช่วยพัฒนาวัดกลางฯ ให้เจริญก้าวหน้าขึ้นมาตามลำดับ
แม้ในวัยชราหลวงปู่บุดดาก็ยังคงให้ความอนุเคราะห์แก่ญาติโยมที่มานิมนต์หรือมากราบนมัสการด้วยดีเสมอมา จนกระทั่งต้นปี ๒๕๓๖ ท่านได้อาพาธกะทันหันด้วยเส้นโลหิตในสมองอุดตัน ต้องรับการรักษาพยาบาลที่โรงพยาบาลศิริราชตั้งแต่นั้นมา

วันที่ ๑๒ มกราคม พ.ศ. ๒๕๓๗ อายุ ๑๐๑ ปี

* บุดดา เป็นภาษาไทยใหญ่ แปลว่า บุตรธิดา เอกลักษณ์ของหลวงปู่คือ การพาดสังฆาฏิลงมาจากบ่า

ทั้งสองแล้วคาดผ้าทับที่รอบอกและการให้ผงแป้ง กระป๋องแก่ญาติโยมเป็นสิ่งมงคล

“ ...เกิดมาทำไมให้ต้องวนเวียน? หนีสิ หนีเกิด ไม่ต้องมาเกิด เกิดก็เป็นทุกข์ แก่ก็เป็นทุกข์ ตายก็เป็นทุกข์ อย่าได้ประมาทนิ่งนอนใจ

หน้าหลัก | หน้าก่อน | หน้าต่อไป